عصر های دلتنگی...
شما را نمیدانم ولی من در عصرها بسیار دلتنگ می شوم.
عصر ها بغض عجیبی دارد که گاهاً تلخ است.
انگار لحظات برایت حرمت عجیبی پیدا میکنند.
اصلاً تا به حال به این موضوع فکر کرده ای که برخی لحظات حرمت عجیبی دارند!
شاید در آن لحظه هیچ اتفاق خاصی نیفتاده باشد ولی حال دل و روح شما بسیار عجیب و خوش است.
به طوری که اصلاً شاید نخواهی آن لحظه تمام شود و دوست داری عقربه های ساعت همانجا متوقف شود.
همه ی ما از این دست احوالات را تجربه کرده ایم.
این قصه شامل ماه های سال نیز می شود.
مثلا در اواخر اسفند مردم شاد تر هستند و بغض شیرینی دارند دقیقاً بر عکس شهریور ماه که یک بغض تلخ در گلو گیر کرده است!
حقیقتاً دلتنگی چیز خوبی نیست...
من در عصر ها احساسات عجیبی دارم.
گاه خوشحال و گاه غمگین
اما نقطه مشترک این عواطف دلتنگی همیشگی آن است!
شما چطور ، شما هم دلتنگ هستید؟
اصلاً چرا دلتنگ می شویم؟ تا به حال به این موضوع فکر کرده اید؟
گاهی همه چیز در زندگی خوب است و هیچ مشکلی نیست اما باز دلتنگ لحظات گذشته می شویم!
چرا حواسمان به لحظه نیست؟
مگر همین لحظات که در آن هستیم خاطرات شیرین و یا تلخ آینده نیستند؟
پس چرا جوری رقم نخورد که بعد از گذر زمان و مرور آن ها به جای اشک لبخند بر روی لبمان ننشیند!
چرا پس حواسمان به این گذر عمر نیست؟
شاید باید جور دیگری به زندگی نگاه کرد
شاید اصلاً باید جور دیگری باید زندگی کرد...
پس زمان را از دست ندهیم
